11 30. 2007

Pétur passar sína

Ítarupplýsingar

Stundum er maður fullkomlega orðlaus fyrir framan sjónvarpið. Er maðurinn svona illa aðsér eða er þetta aðferð til þess að ná til tryggra fylgismanna í prófkjörum? Ég á erfitt með að trúa því að Pétur sé svona illa að sér í hagstjórn.Stundum er maður fullkomlega orðlaus fyrir framan sjónvarpið. Er maðurinn svona illa aðsér eða er þetta aðferð til þess að ná til tryggra fylgismanna í prófkjörum? Yfirlýsingar Péturs Blöndal í Kastljósinu í gær eru í samræmi við yfirlýsingar tiltekins hóps innan Sjálfstæðisflokksins. Ég á erfitt með að trúa því að Pétur sé svona illa að sér í hagstjórn, hann er greinilega að höfða til frjálshyggjuarmsins sem hefur stutt hann án tillits til afleiðinganna, óábyrgur stjórnmálamaður.   Pétur sagði að verkalýðshreyfingin hafi samið um alltof lág laun og eigi gera mikið hærri kröfur. En hún á ekki að skipta sér af því þegar Sjálfstæðisflokkurinn lækkar skatta á hæstu launum og minnkar bætur til þeirra sem minnst mega sín. Við þingmenn, segir Pétur,  erum kjörnir til þess að stjórna og kjósendur (launamenn) eiga ekki að vera að trufla okkur á kjörtímabilinu.   Alla síðustu öld til ársins 1990 lamdi verkalýðshreyfingin í gegn launahækkanir sem skiptu nokkrum tugum prósenta í hvert sinn og oft með verkföllum. Þá voru alvörumenn við stjórn verkalýðshreyfingarinnar, má skilja á Pétri. Foringjar sem stóðu á bryggjusporðum og migu standandi í sjóinn. Hver var árangurinn? Menn náðu ekki heim til sín eftir undirritun kjarasamninga í Karphúsinu, þó þeir væru á kraftmiklum bílum, áður en búið var að fella gengið um sömu tölu og kauphækkunin var.   Samið var um 3000 prósenta launahækkun á þessum tíma, verðbólgan var ætíð í grend við umsamdar launahækkanir og kaupmáttaraukning varð sáralítill. Atvinnulífið var komið að fótum fram árið 1989 og við blasti algjört hrun. Þá tóku aðilar vinnumarkaðsins efnahagstjórnina í sínar hendur og þvinguðu stjórnmálamenn til þess að taka þátt í Þjóðarsátt og hafa þeir reglulega síðan þá orðið að grípa fram fyrir hendurnar á stjórnmálamönnum til þess að koma þeim inn á rétt spor í efnahagstjórninni.   Síðan 1990 er búið að auka kaupmátt meir en alla síðustu öld. Menn höfnuðu algjörlega þeirri leið sem Pétur boðar. Það þarf ekki mikla þekkingu í hagfræði og efnahagsstjórn til þess að sjá að gífurleg hækkun lægstu launa skilar sér í hækkun verðlags á vörum. Atvinnulífið hefur valið þá leið að semja um launahækkanir af þeirri stærðargráðu að fyrirtækin geti staðið undir þeim með aukinni framleiðni og það fari ekki út verðlagið. Það skilar sér í auknum kaupmætti. Það er hægt að ná meiri árangri fyrir þá lægst launuðu með því að semja á þeim nótum sem nú er rætt um. Nýta þá svigrúm sem er til launakostnaðaraukningar til að hækka lægstu launin, og setja launatryggingu. Þeir sem hafa fengið meira en tryggingarmarkið er í launaskriði hafi náð sínu.   Það þarf heldur ekki mikla stærðfræðiþekkingu til þess að sjá að lækkun skatta á tekjum undir 200 þús. niður í 15% skapar mögleika til þess að auka kaupmátt launalægsta fólkisins enn meir. Ríkisstjórnin hefur boðað flatar skattalækkanir, sem skila sér augljóslega mest til þeirra sem hafa hæstu launin. Hagfræðingar hafa gagnrýnt það og bent á að það auki þennslu ennfrekar.   Pétur heldur því fram að niðurstaðan verði sú sama hvort skattar eru lækkaðir á lægstu laun eða hækka þau. Hvað þyrfti að hækka lægstu laun mikið umfram þær 20 þús. kr. á mán. sem um er rætt, til þess að ná sömu niðurstöðu og lækkun skatta undir 200 þús. í 15%? Það þyrfti að liðlega tvölfalda þá hækkun. Hvaða afleiðingar myndi það hafa í hækkun verðlags? Ofboðslega erum við heppin að Pétur skuli ekki starfa innan verkalýðshreyfingarinnar, við erum að ná auknum kaupmætti. Ef hann stjórnaði væri verðbólga 40% - 60% og minnkandi kaupmáttur hinna lægst launuðu.Pétur passar sína, þeir eru ekki meðal hinna lægst launuðu.