Björn Ingi Hrafnsson
Ljósin slökkt
og filman rúllar
Saga Félags sýningarmanna við kvikmyndahús
og þróun kvikmyndasýninga á Íslandi frá 1903 til vorra daga
Reykjavík, 2003
Bíódagurinn var 27. desember síðastliðinn. Salurinn:
Laugarásbíó. Veðrið: Rok. Skafrenningur. Ískalt. Mættur kl.
hálfníu. Allt uppselt. Gerði ekkert til því að minn maður hafði
keypt miða kl. 3 um daginn. Stillti sér í röðina næst á eftir
óðu unglingsstrákunum sem hlupu við fót þegar hleypt var inn í
bíóið. Beið þar í hálftíma. Röðin þéttist óðum. Orðið mjög
heitt. Fór næstum úr axlarlið í troðningnum þegar hleypt var í
salinn. Bíómenningu Íslendinga virðist ekkert hafa farið fram í 80 ár.
Og þó. Allir sátu bergnumdir í rúma þrjá tíma og heyrðist varla
í poppinu. Allir voru komnir í sæti sín þegar myndin hófst.
Nánast allir eftir hléð. Það var á hárréttum tíma og stað í
myndinni. Bíórýni þótti vel til fundið af Jóni og Óskari að
auglýsa hringa í hléinu. Vegna þess að bíórýnir var einn fékk
hann sæti á besta stað og naut sín til fullnustu. Í stuttu máli
var þetta bíóferð ársins. Svo gekk hann heim í snjónum og var
aleinn í hvítri jólakyrrðinni. Alveg eins og á að vera. Aðrir
dældu út koltvísýringi og misstu af jólakyrrðinni. Þeir um það.
Ármann Jakobsson, Múrinn, gamlársdagur 2001.
|
|
|
|