Nýtt og fullkomið kvikmyndahús rís.
Nýja bíóið samt kallað Gamla Bíó.
Sem nærri má geta fór Bíópetersen
fljótlega að þykja þröngt um kvikmyndahúsið í hinum fátæklega Fjalaketti, og aðstæður vart boðlegar. Þar var eldhætta líka
mikil, ekki síst þar sem svo ótrúlega háttaði til að ein af heildverslunum
bæjarins geymdi olíubirgðir sínar í kjallara hússins.
Hin góða aðsókn varð einnig til þess að forstjórinn varð stórhuga og svo fór að
hann festi kaup á lóð við Ingólfsstræti árið 1924 og í september næsta ár hófust
framkvæmdir þar við byggingu nýtískulegs kvikmyndahúss.
Einar Erlendsson arkitekt teiknaði húsið. Þeir Petersen höfðu tekið sér ferð á
hendur til Svíþjóðar og Danmerkur í því skyni að kynna sér þarlend kvikmyndahús
og nýjustu tækni, t.d. ljósabúnað.
Ekki fór á milli mála að nýja kvikmyndahúsið skyldi búið nýjustu tólum og tækjum
til kvikmyndasýninga. Húsið var búið hitunar- og loftræstitækjum eftir nýjustu
tísku og lýsing í kvikmyndasalnum var óbein þannig að hvergi sáust ljósin. Við
hönnun salarins var einnig fylgt til hins ítrasta kröfum um hljómburð og þótti
salurinn því henta afar vel til hljómleikahalds. Varð húsið því fljótlega aðal
hljómleikahús landsins.
Bíópetersen, sem sjálfur var í hinum ágætustu holdum, vildi að vel færi um gesti
kvikmyndahússins:
Sætin lét ég gera mátuleg fyrir mig, en ég var ásamt tveimur öðrum þekktum
borgurum talinn í einna bestum holdum í Reykjavík, svo það er ekki að undra þótt
sætin séu rúmgóð.
Með tilkomu lengri kvikmynda má segja að fyrstu stjörnur hvíta tjaldsins hafi
orðið til. Hér á landi voru í einna mestu uppáhaldi dönsku leikararnir Asta
Nielsen, Olaf Fönss og Valdemar Psilander. Sænskir nutu einnig vinsælda, einkum
eftir að þarlend kvikmynd um Fjalla-Eyvind var tekin til sýninga.
Smám saman komu svo amerískar hetjur hvíta tjaldsins til sögunnar, einkum eftir
fyrri heimsstyrjöld. Kynntust íslenskir kvikmyndahúsgestir þá góðviljuðum
einfeldningi sem sífellt kom sér í vandræði með uppátækjum sínum -
gleraugnagláminum Harold Lloyd.
Danir voru þá ekki lengur einir um hituna, hvorki í kvikmyndunum sjálfum eða
kvikmyndahúsarekstri. Annað íslenskt kvikmyndahús hafði nefnilega tekið til
starfa árið 1912 - Nýja Bíó. Við það varð Reykjavíkur biograftheater eða Bíó að
Gamla bíó í munnum bæjarbúa, enda þótt það væri enn ekki af barnsaldri, og nafn
það sat fast við kvikmyndahúsið lengst af fram eftir öldinni.
Eigendaskipti urðu á því um það leyti sem blásið var í herlúðra í Evrópu öðru
sinni á öldinni. Í árslok 1939 seldi Peter Petersen kvikmyndahúsið nýstofnuðu
hlutafélagi, Gamla Bíó h/f, og starfrækti það kvikmyndahúsið upp frá því, eða
þar til kvikmyndasýningum var hætt í því á níunda áratugnum. Upp frá því hefur
margvísleg menningarstarfsemi átt inni í Gamla Bíó, sem enn er þekkt undir því
nafni, en þar hafa um nokkurt skeið verið höfuðstöðvar Íslensku óperunnar.
Bíópetersen hins vegar ásamt fjölskyldu sinni til Danmerkur, en á efri árum
hafði hann í auknum mæli tekið að finna til heimþrár. Við komuna þangað stofnaði
hann eigið fyrirtæki og hóf rekstur kvikmyndahúss og það rak hann til dauðadags,
28. maí 1961. Hann var hinsvegar greftraður hér á landi.
|